Jak zorganizować i realizować różne misje grupy bojowej? W jaki sposób lider grupy określa cele i protokoły, które mają być stosowane? Jak grupa lub para odizolowanych bojowników może zapewnić sobie autonomię i pozostać proaktywna, nawet jeśli jest oddzielona od swoich przywódców i bazy? Odkryjemy (a dla niektórych odkryjemy na nowo) elementarne działania wojownika w bezpośrednim kontakcie z wrogiem, poprzez proste wyjaśnienia i zestaw diagramów (koordynacja, artykulacja, odruchy, różne komendy...).

Poza technicznym aspektem dokumentu i przedstawieniem zestawu schematów, które pozwolą wam mieć pod ręką użyteczne notatki, które można dostosować do różnych scenariuszy, z jakimi możecie się zetknąć, ten fragment TTA 150 (opublikowanego przez armie francuską) ma być doskonałą podstawą do ustalenia schematu szkolenia bojowników (od żołnierza do dowódcy grupy), do wpojenia mu podstaw działań piechoty i, bardziej ogólnie, do uświadomienia mu jego jakości jako wojownika.

Na wstępie przypomnienie o "obowiązkach" (w cudzysłowie, ponieważ dokonania wojownika i jego zdolność do pokonania dystansu to kombinacja czynników) bojownika i jego przywódcy. Warto zauważyć, że w małym ustępie omówiono zobowiązania Francji wynikające z konwencji genewskich (nawet jeśli ramy konfliktu cywilnego na jej własnym terytorium nie sprzyjają łatwo przestrzeganiu tych zobowiązań).

Kolejne trzy rozdziały wskazują (i rozróżniają) "akty odruchowe", "akty elementarne" i główne misje pary. To właśnie na tej części (skromnej objętościowo) trenerzy skoncentrują pierwsze moduły programu szkoleniowego, ze szczególnym uwzględnieniem :

Następnie przychodzą "dobre praktyki" i podstawowe protokoły, które pozwalają na dowodzenie drużyną, grupą (grupa to zbiór drużyn - od 2 do 4) lub sekcją. Pomijamy wewnętrzne cechy lidera, aby skupić się na jednym z głównych aspektów optymalnej grupy: jej mobilności i zdolności do autonomii (w podejmowaniu decyzji na poziomie taktycznym, w zakresie wsparcia logistycznego...). Nacisk położony jest (wraz z diagramami) na jedną z głównych misji grupy - patrol. Jak zapewnić ruch ludzi, jak go modyfikować w zależności od potrzeb terenu lub wykrycia wrogich elementów, jak zapewnić skuteczny i prosty łańcuch dowodzenia...

Specyfika CBRN czy przeciwlotnicza (o których mowa w dokumencie) nie jest istotnym problemem dla ukonstytuowanej milicji, która nie dysponuje środkami armii narodowej, ani pod względem logistyki, ani pod względem zdolności reagowania. Niemniej jednak zalecenia tego dokumentu można przetransponować przez pryzmat technologii i elementów chemicznych lub biologicznych, które nieuchronnie zostałyby użyte w przypadku załamania się normalności: drony, IED, środki chwastobójcze, improwizowane bomby zapalające itp. Ponadto, ten rodzaj ryzyka przypomina nam o kluczowym elemencie: wróg to wróg, nie wolno lekceważyć sił przecinika.

Logistyka! Omówiliśmy już ten absolut, ten Graal każdego bojownika, bez którego nic nie jest możliwe. Konfiguracja milicji zaangażowanej w konflikt cywilny, ogólnie rzecz biorąc, artykułowana i realizowana na wyższym poziomie, musi uczynić z niej główne zadanie (po samej walce) przywódcy "sekcji" - lub ukonstytuowanej grupy, która zbliża się do sekcji. Każde działanie musi być poddane wstępnej kontroli zastosowanych środków, zgodnie z :

Koniec dokumentu przedstawia bardzo interesujący schemat: walka o "niskiej intensywności" w fazie kryzysu - czyli po zawarciu pokoju cywilnego, a przed całkowitym załamaniem się normalności, z technicznym podejściem do poszukiwań, punktów kontrolnych i kontroli. Ten rodzaj pracy "policyjnej" przypomina dzieła pułkownika Trinquiera i kapitana Galuli (do przeczytania dla spóźnialskich i do powtórnego przeczytania dla zapominalskich).

W skrócie: bezpieczeństwo, rozpoznanie, logistyka, obrona, interdyscyplinarność obszarów, łańcuch dowodzenia, zdolność do autonomii... Miłej lektury!